آی کی دو = روش صلح و دوستی یا پیام آور هماهنگی و همدلی با هستی ، عشق ورزی و خیر خواهی و خیر اندیشی......

انتخاب و رفتن راه درست و حقیقت ،بدور از هرگونی تنگ نظری ،بد خواهی و بد دلی به همنوع از هر زبان ،قوم ،نژاد و رنگی....

و "کی" یه نقطه یا مکان مشترک که بصورت فرضی در نظر گرفته می شود،یک مبداء که مقصد نیز هست برای شروع و پایان تکنیک

"آی" هم سویی ،یک دلی ،هم راهی ،داشتن به هر میزان که نشانگر درک حقیقت است از هستی،معرفت به حق و عدالت

"دو" راه آسان و برگزیده به دور از هرگونه سختی ،درک و دریافت اینجا ،اکنون.

حال سوال بنیادین:آیا اساتید حال حاضر در ایران ،وابسته به هر گروه ،مکتب،یا انجیو و سازمان...... که آیکیدو تمرین و تدریس می کنند

به راستی پیام آور صلح و دوستی هستند،یا وقتی با کمی دقت به بررسی می پردازیم ،قضیه چیز دیگریست،.......

اینگونه می شود که دیگر احترام و سر سپردگی ، و حفظ حرمتها بین استاد و شاگرد کم رنگ می شود دو دسته گی و اختلاف پیش می آید.از خود می پرسم چرا من استاد نتوانسته ام یا موفق نبوده ام در شاگردانم بوجود آورم آن حس احترام و بزرگی را که وقتی به شاگردم بگویم که دیگر وقت آن رسیده که خود به تنهایی راه کمال را طی کنی با گریه از من جدا شود،چه چیزی باید از خود نشان می دادم که نداشته یا نداده ام ،کجای تربیت و معرفت من ناقص بوده که نتوانسته ام هم بروز دهم ،هم به شاگردانم منتقل کنم.

شاید پیام "آی کی دو" را در خود نداشته ام،یا شاید گفته هایم با کردارم تعارض داشته،و یاشایدم به آن چیزی که ادعا می کردم خود باور نداشته ام.

الغرض،"از ماست که برماست".

تا خود صفت نیک نداشته باشیم ،نباید توقع آن را از دیگران داشته باشیم.

چرا به خود اجازه میدهیم به همه دروغ بگوئیم ،ولی انتظار داشته باشیم کسی به ما دروغ نگوید.

چرا کار دیگران را درست انجام نمی دهیم ،ولی انتظار داریم دیگران کار مارا درست انجام دهند.

و چرا خیلی چیزها را که حق ما نیست ،حق خود میدانیم و به دیگران حقی نمی دهیم ، به خود حق انجام خیلی کارها را میدهیم ،ولی دیگران را مجاز انجام آن کارها نمی دانیم.

منشاءاین طرز فکر چیزی جز خود خواهی و ریا کاری و فریب کاری است.

کمی بیاندیشیم...... 

که آیا "آی کی دو "تمرین و تدریس می کنیم،پیام آن را باور داریم ،هدف موسس آن را درک کرده ایم،یا به سرگردانی خود و دیگران دلخوشیم.

برای یک سامورایی واقعی قبل از شروع جنگ و قبل از پیروزی یا شکست لازم بود تا شعر مرگ خودش را بسراید که اکثرا بصورت هایکو بیان میگردید.

"دست بسان دریاچه،وذهن بسان ماه

چه آرام است آبگیر اینجا.